سرکار خانم سمیه گلپور (رئیس کانون عالی انجمن‌های صنفی کارگران ایران و نامزد انتخابات میاندوره‌ای مجلس) در گفت وگو با پایگاه خبری کارگر ایرانی «ایونا»، به مسائل مختلف جامعه کارگری اشاره کرد و گفت: امروز کام کارگران از گرانی تلخ است در حالی که قداست کارگر به در نظر گرفتن حق قانونی اوست.
این فعال کارگری افزود: دولت، وظایف خود در قبال کارگران مثل بحث درمان و … را نباید به دوش کارفرما بیاندازد چرا که وظیفه کارفرما دادن حق کار کارگر است.
خانم گلپور با بیان این که مجلس و نمایندگان آن باید بحث هویت بخشی به جامعه کارگری را مدنظر داشته باشند، گفت: متأسفانه با شرایطی که هست، باید گفت که تنها باقیمانده کاندیدای نمایندگی مجلس که از دل تشکلات کارگری باشد اینجانب هستم در حالی که دو سوم مجلس را باید نمایندگانی تشکیل دهند که دغدغه جامعه کارگری را داشته باشند.
این کاندیدای دور دوم انتخابات مجلس شورای اسلامی از حوزه انتخابیه تهران، در ادامه با بیان این که میلیون ها کارگر ساختمانی در نقشه جامع اشتغال کشور دیده نشدند، یادآور شد: حمل و نقل اساسی ترین مؤلفه رشد اقتصادی کشور است و رانندگان نباید درگیر مباحثی مثل روغن و لاستیک ماشین باشند.
مشروح گفت وگوی پایگاه خبری کارگر ایرانی «ایونا» با سرکار خانم سمیه گلپور (رئیس کانون عالی انجمن‌های صنفی کارگران ایران و نامزد انتخابات میاندوره‌ای مجلس شورای اسلامی از حوزه انتخابیه استان تهران) را در ادامه بخوانید:
فارغ از اینکه کاندیدای انتخابات مجلس شورای اسلامی و در معرض انتخاب مردم هستید، لطفا به این سؤال پاسخ دهید که اصلا چقدر مجلس ایران، نیازمند حضور نمایندگانی از جنس کارگری و از دل جامعه‌ی کارگری و کسانی است که درد جامعه کارگری را بفهمند؟
ما از جامعه‌ی ایران اسلامی‌مان صحبت می‌کنیم که بالغ بر ۶۰ میلیون نفر – اگر نگوییم بیشتر هستند – از آن‌ها زندگی‌های کارگری دارند. این عدد از نگاه یک جامعه‌شناس حداقل یعنی اینکه باید بیش از دو/سوم نمایندگان مردم به این قشر نگاه داشته باشند که به جهت ارتقاء فرهنگ، اقتصاد، سیاست، مسائل مختلف اجتماعی این قشر است و برای این قشر نمایندگی کنند و حداقل باید دو/سوم از نمایندگان ما، نمایندگانی از طیفی باشند که به جامعه‌ی تولید، جامعه‌ی کار و به نوعی به اقتصاد کشور و اقتصاد خانواده‌های ایرانی نگاه می‌کنند. لذا مایه‌ی تأسف است که چنان‌چه کمترین مثل من، امسال به مجلس ورود پیدا کند، یعنی از ۲۹۰ نماینده‌ی جامعه‌ی بیش از ۸۰ میلیونی کشور عزیزمان ایران، اگر بنده راه پیدا کنم، تنها نماینده‌ی کارگری مجلس خواهم بود که به شدت تنهاست. یعنی نه تنها بیش از دو/سوم نمایندگان، نماینده کارگری به این معنا نیستند که مطالبات کارگری را سرلوحه‌ی فضای کاری خودشان داشته باشند و قطعا مطالبات دیگری هم باید نصب العین باشد، ولی آنچه که مهم است معاش مردم است. حداقل می‌توانم با قاطعیت بگویم که تنها کاندیدای باقیمانده برای ورود به مجلس هستم که مطالبات کارگری را فریاد می‌زند، من هستم.
نمایندگان مجلس برای اینکه بتوانند دل جامعه کارگری را به دست بیاورند باید چگونه عمل کنند؟
مطالباتی از جنس حفظ قدرت خرید که به نوعی فرمایش مقام معظم رهبری به سیاست‌گذاران است را مطرح کنند؛ یا مطالباتی از جنس اینکه چنان‌چه می‌خواهیم سیاست‌گذاری در حوزه‌ی مجلس شورای اسلامی داشته باشیم،. باز به فرموده‌ی مقام معظم رهبری باید جانب مظلوم دیده شود و چه کسی مظلوم‌تر از کارگران که با عرق جبین بعضا دو شیفت کارگری می‌کند و متأسفانه باز هم هشت او گروِ نهش است و عملا نمی‌تواند معاشش را تأمین کند و بیش از ۷۰ درصد از آنچه که به حلال و به بازوی خودش درمی‌آورد را باید صرفا هزینه‌ی این کند که سقفی بالای سرش باشد، فارغ از اینکه آن سقف با چه کیفیتی است و با چه شرایطی آن را تهیه می‌کند.
نمایندگان مجلس برای اینکه بتوانند دل جامعه کارگری را به دست بیاورند باید چگونه عمل کنند؟
مقام معظم رهبری سال ۱۴۰۳ را سال جهش تولید با مشارکت مردم نامگذاری کردند و به نظر می رسد نقش کارگران در این شعار بسیار مهم است؛ نظر شما چیست؟
آنچه که مسلّم است این است که اگر ما به دنبال محقق شدن شعار سال یعنی جهش تولید با موضوع مشارکت مردم هستیم، باید توجه داشته باشیم که جامعه‌ی ما مردمی دارد که در یک‌سری از فضاها مثل فضای سفره‌ی کارگری‌شان، مثل فضای گرانی، تورم، نوسان نرخ ارز و پایین آمدن ارزش پول ملی، کام‌شان تلخ است؛ قطعا با رضایت بیشتر جامعه کارگری، بحش مشارکت مردم در جهش تولید بیشتر محقق خواهد شد.
این شرایط سخت جامعه کارگری، در فضایی ایجاد می‌شود که در زمان دولتی هستیم – دولت آقای دکتر رئیسی – که مدیون آراء کارگری این کشور و این مرزوبوم هست، چون در فضایی که ناامیدی از سمت دشمن‌های خارجی و اپوزیسیون داخلی و همه‌ی این‌ها وجود دارد، در این فضا می‌بینیم آن قشری که پای ارزش‌های نظام و پای ایران اسلامی و پای حفظ این مرزوبوم می‌ایستد، چه در حوزه‌ی انقلاب اسلامی و چه در حوزه‌ی دفاع مقدس و چه در حوزه‌ی سازندگی و چه الان که با این وضعیت معیشت می‌توانیم با قاطعیت بگوییم که کارگران ما ایثارگران حوزه‌ی کار و تولید هستند، این‌ها هستند که رأی می‌دهند تا هویت، تمامیت و استقلال جمهوری اسلامی ایران حفظ شود و اثر انگشت این عزیزان است که به این مرزوبوم هویت داده است و ما باید آن‌ها را در نظر بگیریم.
در نظر گرفتن مطالبات کارگران از سوی دولتی ها و مجلسی ها باید به چه کیفیتی باشد؟
در نظر گرفتن آن‌ها هم فراتر از مرزهای قانونی نیست. من به عینه عرض کنم، در حال حاضر ما نباید بحران و چالشی در حوزه‌ی عدم اجرای درست ماده‌ی ۴۱ قانون کار داشته باشیم که در آن می‌گوید که شورای عالی کار در حوزه‌ی تعیین دستمزد کارگران بر دو مؤلفه‌ی تناسب با نرخ تورم و سبد معیشت کارگر باید دقت کند. این که نخواهد این مهم را به شکل کامل رعایت کند و کارگر مطالبه کند، آیا این‌ها مطالبه‌ی غیرقانونی است؟ نه. لذا مجلس باید نظارت داشته باشد. در حوزه‌ی نظارت در مسائل کارگری… . حالا اینکه ما در مورد حقوق کارگر می‌گوییم، در مورد کارگرانی است که ولو ۳۰ روز کارفرما با او قرارداد می‌بندد، در حالی که ما چند میلیون کارگر داریم که کسی با این‌ها قرارداد نمی‌بندد و این‌ها کارگران غیررسمی هستند. از بیمه بویی نبرده‌اند، از فضای مرخصی بویی نبرده‌اند، از فضای تأمین امنیت بویی نبرده‌اند. همه‌ی چالش‌ها و همه‌ی گفتگوهایی که ما در فضاهای سه‌جانبه‌گرایی دولت و کارفرمایی و تشکل‌های کارگری داریم، در مورد چه کسانی صحبت می‌کنیم و تازه مطالبات‌شان محقق نمی‌شود؟ کسانی که قرارداد دارند، کسانی که مطابق قانون کار، کار می‌کنند. آن جامعه‌ای که رأی می‌دهد، آقای شهید روح‌الله عجمیان می‌شود که در کف آسفالت خیابان‌ها کشیده می‌شود و خون او ریخته می‌شود و شهید امنیت کشور می‌شود، کارگر ساختمانی است که اصلا بیمه ندارد، اصلا حقوق مصوب ندارد، اصلا در این نقشه‌ی جامعه‌ی اشتغال کشور زیر پونز نقشه هم نیست.
و همین طور بخش های دیگر جامعه کارگری؟
ما این‌ها را داریم که بدون هیچ چشم‌داشتی دارند کارگری می‌کنند. ما جامعه‌ی رانندگانی را داریم که در حوزه‌ی صادرات و واردات و مسائل ملی و بین‌المللی کار می‌کنند و میلیون‌ها نفر هستند. این‌ها نباید درگیر این باشند که برای ترانزیت و حمل‌ونقل‌شان که اساسی‌ترین مؤلفه‌ی رشد اقتصادی بحث حمل‌ونقل است، درگیر روغن ماشین باشند، درگیر افزایش مبلغ لاستیک باشند، درگیر مسائلی باشند که نتوانند کار تولید که جهش تولید اصلا با این حوزه‌ی حمل‌ونقل هست را داشته باشند که شاهد خدایی ناکرده اعتصابات و نارضایتی‌هایشان باشیم.
این جامعه‌ای که برای اقتصاد کشور و تأمین معاش خود و خانواده‌اش دارد کار می‌کند و زحمت می‌کشد. این فرد فردی است که قداست دارد و قداست او حفظ حرمت او، شخصیت او و معاش او است که امید به اشتغال داشته باشد.
در مورد نقش کارگران در تحقق شعار سال بیشتر صحبت کنید؟
وقتی از جهش تولید حرف می‌زنیم، جهش حرکتی از نوع پرواز است و این پرواز به تعبیر رهبر عزیزمان جز با مسئله‌ی مشارکت مردم شکل نمی‌گیرد و مشارکت مردم هم جز با بدنه‌ی کارگری، کارمندی، معلمان، بازنشستگان، کارگران غیررسمی و حتی کارفرمایان عزیزی که بندگان خدا امکان سرمایه‌گذاری و کارآفرینی را به خاطر انحصار این مسائل در بدنه‌ی دولت، ندارند، شکل نمی‌گیرد.
دولت باید در خصوص مواجهه با کارآفرینان و سرمایه گذاران چه کند؟
ما از دولت انقلابی، دولت آقای رئیسی می‌خواهیم که این انحصار را بشکند، مشارکت سرمایه‌داران را در این فضا بپذیرد. خودش را از شکل کارآفرین خارج کند و خودش را به عنوان تسهیل‌گر در حوزه‌ی کار و تولید کند و آن زمان ببیند که مشارکت مردم در حوزه‌ی کارفرمایی هم بیشتر می‌شود. تسهیلاتی را برای کارفرمایان، به ویژه کارفرمایانی که دولتی نیستند در نظر بگیرند. کارفرمایی که ۵۰-۱۰۰ یا ۵ تا ۱۰ تا کارگر دارد و دارد کار می‌کند و از پسِ حقوق برنمی‌آید. چرا؟ چون باید مالیات‌های هنگفت و بیمه‌های هنگفت بدهد. آن بخشودگی‌هایی که ما باید برای رونق تولید داشته باشیم کجاست؟ کجا باید دست آن‌ها گرفته شود؟ چرا باید هزینه‌های هنگفتی مثل هزینه‌های مختلفی که نقش دولت بوده و در قانون اساسی آمده، مثل موضوع درمان، مثل موضوع تحصیل و مسکن… . این‌ها از وظایف اساسی است که قانون اساسی به دولت محول کرده است و خیلی راحت این الان به کارفرما شیفت شده است و باید این‌ها را در حقوق کارگر لحاظ کند. او باید حق سعی و حق زحمت کارگر در آن چیزی که تولید کرده و یا خدمات و صنعتی داشته را بدهد، نه اینکه صفر تا صد زندگی کارگر را تأمین کند. قرار نیست کارفرما متحمل این موضوع شود. وظیفه‌ی دولت در این حوزه در قانون اساسی تعیین شده است.
اگر حرف ما در این دولت انقلابی شنیده نشود، در کجا قرار است شنیده شود؟ تنها فرصت ما در حال حاضر دولت آقای رئیسی است. چرا؟ چون شعار مردم مظلوم، شعار فسادستیزی، شعار جامعه‌ی کارگری را دادند. شعارهای تبلیغاتی ایشان همین‌ها بوده و ما هم امید داریم که ان‌شاءالله این فضا با کمک مردم محقق شود.
در صورت ورود به مجلس دوازدهم، کلیت حرکت شما چگونه خواهد بود؟
در حال حاضر آنچه که مسلّم است این است که دیده شدن مردم، دیده شدن جامعه‌ای است که فرهیخته است، جامعه‌ی ایرانی همواره در طول تاریخ یک جامعه‌ی فرهیخته بوده است، کاوه‌ی آهنگر که در ادبیات کهن ما هست، صرفا نماد یک آهنگر و یک کارگر نیست، نماد انقلاب برای رسیدن به وضعیت مناسب و رشد فرهنگی جامعه است. آنجایی که با جوانمردی خودش در عین کارگری فضاهایی را در اسطوره‌های کهن ما ایجاد می‌کند که نماد یک شخصیت محکم، قوی و اثرگذار بر روی آن جامعه است و اسمی را در دل تاریخ جاویدان می‌کند. نگاه ما از کارگر، کاوه‌ی آهنگرها است. ما با پایین آوردن سفره‌ی کارگران، سطح کاوه‌گی آن‌ها را پایین نیاوریم، در حد نیاز نان شب و کوچک شدن سفره‌شان که نتوانند خودشان را هم تأمین کنند، قرار ندهیم.
نگاه ما این است. نگاه‌مان هویت‌بخشی به جامعه‌ی مظلوم مستضعف و پابرهنه‌ای است که در قانون‌گذاری‌ها و در نظارت در قانون که کار اصلی مجلس در این دو مؤلفه است، باید کار کنیم. دوستان ما هم نباید قولی فراتر از این بدهند، در حوزه‌ی اصلاح و تصویب قوانینی که به نفع جامعه است و نظارت بر آن‌ها، ان‌شاءالله شاهد این باشیم که مجلسی پویا داشته باشیم.
فارغ از آن چنان‌چه در این فضاها هم نباشیم، فرزند ایران اسلامی هستیم، هر لباسی که بپوشیم. بنده به عنوان یک فعال کارگری باید در خدمت جامعه باشم، در خدمت تک تک آحاد مردم باید باشیم، چون همه‌ی ما به ایران‌مان، به نظام‌مان و به همه‌ی مقدسات‌مان بدهکار هستیم. ان‌شاءالله این اصل را فراموش نکنیم.
پایان پیام
