پایگاه خبری کارگر ایرانی «ایونا»/ نزد عاقلان محرز است که قبل از اخذ هر تصمیمی، به بررسی وضعیت موجود بپردازند. آرایش صحنه را ببینند و آنگاه به تعیین راهبرد و راهکار بپردازند. اما امروزه با مشاهدۀ صحنۀ جهان و صف آرایی جبهۀ خیر و شر، به چه نتیجه ای می رسیم؟
مطلب اول بررسی موقعیت زمانی است. به جهت تاریخی ما در دوره ای هستیم که به آن (( غیبت کبری)) گفته می شود. جبهۀ حق، به مدیریت پیامبران، به وصی دوازدهم رسول آخرالزمان رسیده است. او که ذخیرۀ الهی است و قرار است جهان را پر از عدل و داد کند و کمال اجتماعی بشریت را محقق کند. لیکن امام و رهبر موعود، از نظرها پنهان است و همچنان منتظر فراهم شدن شرایط و اذن الهی برای اعلام ظهور و راهبری جبهۀ حق است. این را همه می دانند، اما نکته ای که مغفول است، نزدیکی ما به عصر ظهور است. همچنانکه برای آمادگی نسبت به غیبت کبری، دوران غیبت صغرایی وجود داشت، ما در دوره ای هستیم که می شود از آن به عنوان ((ظهور صغری)) یا ولایت صغری نام برد. ظهورِ ولی فقیه، به نوعی آمادگی مردم را در تبیعیت از حضرت صاحب الزمان، به منصّۀ تمرین و آزمایش گذاشته است. خلاصه اینکه به لحاظ تاریخی، ما در در دوران پیش از ظهور کبری و در بطن ظهور صغری هستیم.
به جهت مکانی هم واقع شدن در آسیای جنوب غربی که مستکبران از آن به عنوان خاورمیانه یاد می کنند، ما را در قلب تحولات جهان قرار داده است. ظهور ادیان اصلی: یهود و مسیحیت و اسلام در این منطقه بوده است، شریف ترین مکان های جهان یعنی کعبه و مساجد مهم، و بیت المقدس اینجا است. مهدی موعود عج الله تعالی فرجه الشریف از همین منطقه، ظهور خویش را به جهانیان اعلام می کند و لااقل حوادث اصلی و صف بندی های اساسی حق و باطل در آخرالزمان، از اینجا شروع خواهد شد. اکنون نیز به دلیل مسائلی چون: مرکزیت نفتی و گازی جهان، که معنایش تأمین انرژی و حرکت جهان است، بیداری اسلامی، هژمونی روز افزون حکومت شیعی ایرانی، مسئلۀ فلسطین و رژیم غاصب اسرئیل و غیره، این منطقه، نقطۀ ثقل جهان شده است. و طلیعۀ ظهور را می شود از شرایط این منطقه مشاهده کرد.
ظهورِ ولی فقیه، به نوعی آمادگی مردم را در تبیعیت از حضرت صاحب الزمان، به منصّۀ تمرین و آزمایش گذاشته است.
مهم ترین استراتژی در زمان و مکان ما چیزی نیست جز ((انتظار)).
انتظار یک عمل عبادی و فعالیت است. یک تلاش چند بعدی است. بهترین راهبرد و راهکار در عصر ظهور صغری است. و چون یک رویکرد الهی ناب دارد،یک عبادت است.
در بستر یک نگاه الهی به حرکت جوامع انسانی در طول تاریخ، از ضرب زمان در مکان، به برداشت صحیحی از موقعیت دست می یابیم که ما را در انتخاب راهبرد و راهکار موفق می گرداند. اگر این نگاه سرلوحۀ تصمیم گیری های ما در همۀ امور زندگی باشد، ضریب خطا کاهش می یابد. سیاست ورزی های ما نیز باید در این بستر باشد. با این نگاه است که متوجه می شویم چرا امام روح الله، حفظ نظام اسلامی را از اوجب واجبات دانستند، چرا آمریکا را شیطان بزرگ خواندند و چرا اسرائیل را جرثومۀ فساد در منطقه می پنداشتند. چرا تأکید بر وحدت مسلمانان می کردند و چرا خلف صالحش نیز همان راه را می رود.
مهم ترین استراتژی در زمان و مکان ما چیزی نیست جز ((انتظار)). مفهوم انتظار از چند پارادایم تألیف شده است: نارضایتی از وضع موجود، امید به آینده با عبرت گیری از گذشته، پذیرش و اطاعت از حق، فراهم کردن شرایط ظهور کبری در ابعاد فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و نظامی، خودسازی فردی و اجتماعی. چنانکه معلوم است ((انتظار)) یک حالت انفعالی و وادادگی نیست که همه منتظر باشند که کسی بیاید و همه چیز را به تنهایی درست کند. چنانکه بنی اسرائیل در جواب موسی علیه السلام که آنها را به جنگ با ظلمۀ مستقر در شهر دعوت می کرد، به موسی علیه السلام می گفتند که تو برو به همراه خدای خودت، با آنها بجنگ بعد ما می آییم وداخل شهر می شویم. انتظار یک عمل عبادی و فعالیت است. یک تلاش چند بعدی است. بهترین راهبرد و راهکار در عصر ظهور صغری است. و چون یک رویکرد الهی ناب دارد،یک عبادت است.
وقتی ما هویت خود را به عنوان ((منتظرِ)) موعود شناسایی کردیم. نسبت ما با همۀ حوادث و اشخاص پیرامون و حتی با نفس خودمان مشخص می شود. ولی به راستی ما چنین کرده ایم؟ آیا ما در هویت خود شاخصها و نشانه های انتظار میبینیم؟ در انتخاب رشتۀ تحصیلی، همسر، شغل و… از منظر یک منتظر ظهور قریب الوقوع مهدی به مسائل نگاه میکنیم؟ در آزمون ولایت پذیری موفق بوده ایم؟ آیا اشارات ولی فقیه را در می یابیم و عمل میکنیم یا اینکه ایشان باید ده بار ما را امر به چیزی کند تا شاید تکانی بخوریم؟
