محمدرضا شاه پهلوی شورای سلطنت را تشکیل داد و کشور را به شاپور بختیار سپرد و با ثروتی کلان، بار سفر بست و کشور را به آمریکایی‌ها و ارتش سپرد. خونریزی‌ها بیشتر شد اما «مردم» پیروز نهایی میدان مبارزه با طاغوت شدند و نظامیان پهلوی را مجبور به پذیرش شکست و اعلام «بی‌طرفی» کردند و با به زانو درآوردن ارتش تا دندان مسلح شاه، پیروزی انقلاب‌شان را جشن گرفتند.

محمدرضا شاه که برای هر چه نزدیک‌تر کردن خود به ایالات متحده متعهد به اجرای اصلاحات سیاسی، فرهنگی و اقتصادی شد، پیاده شدن آرزوهایش را در گرو کنار گذاشتن اسلام و قرآن دانست و برای رسیدن به آن به سختی لج‌بازی کرد و پایه‌های حکومتش را در گردابی سهمگین فرو برد.

محمدرضا پهلوی بارها و بارها با تشکیل شورای سلطنت که به پیشنهاد فرح پهلوی در سال ۱۳۴۶ به قانون اساسی ایران الحاق شد، با این منطق که «می‌خواهید لَلِ‌ه‌ من‌ شوید» مخالفت کرد. تا اینکه زمزمه‌های برگشت امام خمینی به ایران در زمستان ۱۳۵۷ در جهان طنین‌انداز شد. انفجار این بمب خبری، همه رویاها و معادلات محمدرضا را در هم کوبید و علی امینی که چند بار جواب «نهِ» محمدرضا را شنیده بود از فرصت استفاده کرد و بالاخره تشکیل شورا را به او قبولاند اما کار از کار گذشته بود.

بالاخره شاهِ بازیچه در دست سیاستمداران سیاسِ انگلیس و آمریکایی در سی و هفتمین سال نشستنش بر تخت پادشاهی حسرتِ استمرار یکه‌تازی بر ایران را چشید و این، بهترین و شیرین‌ترین لذتی بود که در تمام بیش از ۱۵ سال مبارزه رهبر نهضت اسلامی بر جان مردم نشست.

یکی از ۱۸ ارتشبد رژیم پهلوی که افتخار نخست‌وزیری شاهِ پسر را به دست آورد نمایش شگفت‌انگیزی را برای دور کردن خود از عالی‌ترین پست سیاسی کشور به اجرا گذاشت. برای قبولاندن نمایش سکته قلبی، خودش را یک هفته در بستر بیماری انداخت و با همکاری دکتر دفتر نخست‌وزیری محمدرضا پهلوی را مجاب کرد تا استعفایش را بپذیرد. او سه روز بعد به آمریکا فرار کرد.

در سپهر سیاسی ایران نام دکتر محمد مصدق بیشتر به عنوان قهرمان مبارزه با دولت استعمارگر انگلیس و ملی کننده صنعت نفت کشورمان شهرت دارد اما آیا می‌دانستید اعتقاد او به اطلاع عموم مردم از مذاکرات مقامات سیاسی کشور موجب پخش مذاکرات زنده و مستقیم مجلس شورای ملی از رادیو سراسری برای اولین بار در تاریخ نظام پارلمانی ایران شد، اتفاقی که تا امروز ادامه یافته است؟

زندانیِ دیپلمات و روزنامه‌نگاری که از گلوله جمعیت فداییان اسلام و چاقوی شعبان بی‌مخ جان سالم به در برد، با تب ۴۰ درجه و روی برانکارد به دادگاهی «سری» در پادگان لشکر دو زرهی ارتش برده شد و بعد از ۱۰ جلسه محاکمه بی وکیل به شدیدترین حکم دادستان وقت ارتش محکوم شد و با رد فرجام‌خواهی در دادگاه تجدید نظر، حکم «تیرباران» گرفت و قبل از آن که گلوله‌های نفرت پهلویِ پسر قلب و سینه‌اش را بشکافد و پر پر کند با شجاعت و صلابت از مقصد و راهش دفاع کرد و برای همیشه تاریخ، جان و نامش را فدای آرمان و میهن کرد.